Ik snap het niet, verzucht ze. Ik doe altijd alles om het iedereen naar de zin te maken. Ik voel precies wie er niet lekker in zijn vel zit. Ik houd steeds in de gaten wat iedereen nodig heeft. Mensen komen altijd als eerste bij mij als het niet lekker met ze gaat, of als ze hulp nodig hebben bij een klus. En ook op mijn werk kom ik altijd als ze me nodig hebben.

Maar er is niemand die ooit vraagt hoe het met mij gaat. Of ze iets voor mij kunnen doen. Ik heb de halve familie helpen verhuizen. Maar toen ík ging verhuizen, heb ik alles in mijn eentje moeten doen, want niemand had tijd.

En toen ík eens een dagje vrij wilde, kon niemand van mijn collega’s voor me invallen. Op zulke momenten voel ik me verschrikkelijk eenzaam. Zelfs ongeliefd. Alsof ik er niet toe doe, dat niemand mij belangrijk vindt. Dan denk ik, waar doe ik het allemaal voor?

Voor ons als gevoelige vrouwen is het zo vanzelfsprekend dat we aanvoelen wat iedereen nodig heeft. En dat proberen we vervolgens ook nog eens te regelen. Zo zijn we voor iedereen bezig om dingen op te lossen. Zodat iedereen het goed heeft, of zo goed als mogelijk.

En natuurlijk, mensen helpen is fantastisch. Maar wanneer we onszelf lange tijd wegcijferen, kunnen er depressieve gevoelens ontstaan. Of raak je misschien zelfs opgebrand, burn out.

Het lijkt alsof dat te wijten is aan de omstandigheden. We hebben het druk met alle ballen die we in de lucht moeten houden. En dat doen we ook nog eens grotendeels in ons eentje. Overal zijn we nodig. Maar is dat wel zo?

Wie zegt dat al die ballen van jou zijn? Wie zegt dat je voor iedereen klaar moet staan? Wie zegt dat jij degene bent die alles moet oplossen? Nou?

Je laat je gebruiken. De mensen in je omgeving weten dondersgoed dat jij het wel voor ze oplost. Dat heb je altijd gedaan. Je hebt ze geleerd dat ze zo met je om kunnen gaan. En omdat jij altijd ja zegt, denken ze dat jij dat prima vindt.

En hoe vaak doe je dingen voor mensen waar ze helemaal niet om vragen? Dingen waarvan jij vindt of denkt dat ze moeten gebeuren? Maar zelfs als mensen je vragen om hulp: jij bent altijd degene die beslist.

Voordat je nu boos wordt op jezelf, bedenk eens wat het jou geeft om iedereen maar te pleasen. Want het levert je iets op. Anders deed je het niet. Misschien geeft anderen helpen jou het gevoel dat jij ook belangrijk bent. Dat je er mag zijn. Een gevoel van eigenwaarde.

Misschien geeft het je het gevoel dat je alles onder controle hebt, omdat jij alle touwtjes in handen hebt. Of misschien ben je onbewust zo bang om afgewezen te worden, dat je alles doet om dat te voorkomen.

Maar is dat het waard? Voelt het fijn om steeds te geven, en maar weinig terug te krijgen? Om jezelf op de laatste plaats te zetten? Of ben je eigenlijk moe, verdrietig en alleen?

En hoe weet je dat de wereld vergaat als jij een keer ‘nee’ zegt? Hoe weet je dat mensen je zullen laten vallen als je niet altijd voor ze klaarstaat? Hoe weet je dat alles mis gaat als jij niet continu zorgt dat iedereen het goed heeft?

Wat we ook vaak vergeten, is dat de meeste mensen (80%!) die gevoelige sensor niet hebben. We denken dat het vanzelfsprekend is dat je rekening houdt met anderen, en dat je voor een ander klaarstaat. Maar de meeste mensen merken pas op dat je iets nodig hebt, wanneer je daarom vraagt én vertelt waarom dat belangrijk voor je is.

Dus misschien wordt het tijd dat jij jezelf op de eerste plaats zet. Dat je ‘nee’ zegt als je ergens geen zin in hebt. Dat je je familieleden zelf hun vuile was laat opruimen (letterlijk en figuurlijk). Je zult zien dat de meeste mensen het doodnormaal vinden wanneer je een keer niet kunt helpen. Ze geven immers zelf ook hun grenzen aan.

Zo voorkom je dat je zelf steeds meer vermoeid raakt, en dat je het gevoel hebt dat je alles in je eentje moet doen. Bovendien geef je anderen de kans om te leren van hun fouten. En je leert ze hoe je wél behandeld wilt worden. Waardoor je meer energie overhoudt en een blijer mens wordt. Dat gun je toch alle mensen in jouw omgeving? 😉

Liefs,
Renée