Je hart begon al te kloppen, toen je hersenen nog niet ontwikkeld waren. Hoe kon je hart weten wat het moest doen? Dat is omdat je hart een eigen weten heeft. Zo vertelde Tony Robbins in een televisieshow.
Hersenen zijn ontworpen om je te helpen overleven, niet om je te helpen gelukkig te zijn. Ze zijn continu gefocust op gevaar. Daarom fluisteren ze je constant de risico’s in van alles wat je doet. ‘Oh maar dat kun je beter niet doen, dan vinden mensen je vreemd. Je bent vast niet goed genoeg, straks krijg je weer kritiek. Doe niet zo mal, dit mag je echt niet denken. Stel je niet zo aan, je moet sterk zijn.’
Duizenden jaren geleden waren mensen afhankelijk van elkaar om te overleven. Je moest erbij horen, aardig gevonden worden, je moest je aanpassen. Want in een groep waren je overlevingskansen vele malen groter dan wanneer je in je eentje de wildernis moest trotseren.
En dat oerinstinct werkt nog precies hetzelfde als toen. We willen allemaal aardig gevonden worden. We willen geen pijn voelen. We willen niet gekwetst worden. En daarom plakken we overal oordelen op. Elke pijnlijke ervaring kreeg het label ‘gevaarlijk’. En elke ervaring die ons een fijn gevoel gaf, kreeg het labeltje ‘oké’.
Maar wat we vaak zijn vergeten, is dat elk oordeel, elke overtuiging ons een beperking oplegt. “Als ik eerlijk zeg wat ik denk, dan worden mensen boos.” Dus doen we dat niet. “Als ik doe wat de ander van me vraagt, dan vindt hij of zij mij leuk.” Dus durven we geen ‘nee’ te zeggen. Zo legt ons hoofd ons voortdurend allemaal regels op. Regels die ons in de praktijk steeds meer benauwen.
Je hart daarentegen, weet dat je bent gegroeid. Je hart weet dat je sterk genoeg bent om je emoties te dragen. Je hart weet dat je sterk genoeg bent om te zeggen wat jij nodig hebt. Je hart weet dat je sterk genoeg bent om de mening van anderen naast je neer te leggen. Maar de regels in je hoofd zijn hetzelfde gebleven. En dat zorgt voor frictie.
Hoe zou het zijn, als we ons konden focussen op de wijsheid van ons hart? Op de liefde die daar stroomt? En van daaruit onze keuzes konden maken? Als we het oordelende stemmetje in ons hoofd konden zien voor wat het is? Een oude overtuiging die ons ooit heeft beschermd tegen pijn. En niet meer dan dat. Hoe zou dat zijn voor jou?