Als gevoelige vrouw herken je vast het intense gevoel van pijn, verdriet en afwijzing, dat je als kind ervoer wanneer mensen negatief reageerden op jouw goede bedoelingen. Soms was de nukkige toon van een volwassene al genoeg om me buikpijn en tranen in mijn ogen te bezorgen. En omdat mijn wereld steeds groter werd naarmate ik groter werd, waren er ook steeds meer mensen om me heen die me, ongetwijfeld vaak onbedoeld, kwetsten.

Weet je wat ik deed om mezelf te beschermen? Ik ging uit het contact. Ik ging nóg minder uit mezelf vertellen. Ik sprak steeds minder mensen aan. Ik stelde steeds minder vragen. Totdat ik meestal nog wel aanwezig was, maar me niet aanwezig gedroeg. Als een soort grijze muis of muurbloempje kon ik een hele avond op een verjaardag zijn geweest, zonder meer dan tien zinnen gezegd te hebben.

En daar voelde ik me dan weer rot over. Want ik wilde wel communiceren, maar ik wist niet hoe. Ik wilde wel vertellen, maar over oppervlakkige onderwerpen was ik zo uitgepraat. Omdat het me eigenlijk niet zo veel interesseerde. Ik voelde me anders, alsof ik er niet bij hoorde, en ik wist me geen houding te geven. Alsof ik mijn sociale vaardigheden nooit goed heb ontwikkeld.

En dat zorgde ervoor dat mensen zich nog steeds ongemakkelijk voelden. Want iemand die een uur naar een gesprek staat te luisteren, zonder zich erin te mengen, tja, die is lastig te peilen. “Wat gaat er in haar om? Wat vindt ze van mij? Waarom zegt ze niets?” Ik kan me voorstellen dat dit vragen zijn die mensen om mij heen hadden.

En er kleeft nog een groot nadeel aan het ‘uit contact gaan’. Ik raakte ook het contact met mijn eigen gevoelens kwijt. Mijn ervaringen raakten hun diepte kwijt. En dat maakte mijn leven vlak en saai. Behalve dat ik minder gekwetst werd door anderen, wist ik ook niet meer wat ik leuk vond, waar ik blij van werd.

Je afsluiten voor anderen, betekent ook je afsluiten voor een belangrijk deel van jezelf. Je raakt verwijderd van wie je bent. En uiteindelijk doet dat ook pijn. Want ergens diep van binnen zit een ‘weten’ van wie je werkelijk bent. En voel je het verlangen om haar te kunnen zijn.
Pas toen ik door mijn zoektocht naar mezelf in een groep gelijkgestemden terecht kwam, leerde ik langzaam de Renée kennen die ik al die jaren onderdrukte. Ik leerde weer voelen. En ik ontdekte dat ik wél wat te vertellen heb. Dat ik wél makkelijk contact kan maken met mensen, zij het op een diepere laag. En met mensen die daarvoor openstaan.

Het is nooit te laat om weer in contact te treden. Met de juiste mensen. In een veilige omgeving. Heb jij ook behoefte aan een gesprek met iemand die jou begrijpt? Neem dan contact met me op. Onder ‘aanbod‘ vind je wat de mogelijkheden zijn!