Heb je dat wel eens, dat je een gevoel hebt waar je geen woorden voor kunt vinden? Als ik een poging doe om te verwoorden waar ik nu in zit, dan voelt het alsof ik de zon in een theelichtje probeer te proppen. (Dus als je me niet helemaal kunt volgen, dan ligt het niet aan jou.)
Dat was een beetje mijn thema de afgelopen week. Om te voelen dat mijn wezen zo groot(s) is als de zon. En mijn lichaam slechts een theelichtje, een fractie van mijn licht. Het glaasje waarin ik mij bevind is het leven in deze realiteit.
Het glas is getint door de beperkingen die het leven op aarde met zich meebrengt. De wetten en regels, waaraan we (van macro- tot microniveau) onderworpen zijn. Alsof het niet mijn thuis is, maar eerder een gevangenis.
Deze gevangenis is gemaakt door het collectief van de mensheid. Door alle daden die ooit zijn gedaan, door alle gedachten die ooit zijn gedacht, door alle woorden die zijn uitgesproken. Dat is wat de wereld waarin we nu leven, heeft gevormd.
Als je om je heen kijkt, zie je overal chaos, negativiteit, onderdrukking, angst. De wereld is verdeeld. En het lijkt alsof die verdeeldheid steeds groter wordt. Het is de ene groep, tegen de andere groep. Inmiddels vechten we niet alleen meer om land te veroveren en rijkdom te vergaren, maar zelfs over zwarte piet.
En als de ene groep harder gaat vechten voor zijn standpunt, gaat de andere groep dat ook. Als de een na de ander steeds grotere stenen in een meer gooit, worden de golven steeds hoger en woester. Een grotere steen brengt het water echter nooit tot rust.
Let ook maar eens op hoe dat werkt wanneer je in een drukke ruimte bent. Hoe meer lawaai er is, hoe harder de mensen gaan praten om elkaar te kunnen verstaan. Je lost het lawaai echter niet op door te gaan schreeuwen, integendeel.
Proberen om de muren van de gevangenis te veranderen, is als in je eentje vechten tegen de hele geschiedenis van het collectief. Met weerstand bieden tegen wat er is, creëer je alleen maar meer weerstand. Je verandert weinig en je put jezelf uit.
Doe in plaats daarvan een stapje achteruit. Bekijk wat er gebeurt. En vraag je af wie jij wilt zijn in het geheel. Wat wil jij creëren (in plaats van vernietigen) ? Het is niet de gevangenis die je hoeft te veranderen. Wat is er mogelijk binnen de muren van de gevangenis? (Dat is vaak veel meer dan je denkt.)
Mijn dochters van 8 en 4 hadden herfstvakantie en waren bijna alle dagen thuis. De jongste was de hele week ziek en kon alleen maar dreinen. We sliepen slecht. Er waren drukke verjaardagen. Ik ben bezig geweest met een grondige herfst-schoonmaak. Oftewel, deze week was een grote chaos. En toch voelde ik in mijn kern steeds dat er rust is. Ik voel een vrede en liefde die grootser zijn dan ikzelf, grootser dan het theelichtje.
Je bent hier op aarde met een hoger doel. Je bent hier om de energie op aarde te verlichten. Houd op met stenen gooien. Stop met schreeuwen, met vechten. Maar vind de stilte in jezelf. Zie je eigen (grootse) licht. En ontdek daarin wat je werkelijk wilt brengen hier op aarde. Dat is wat ik sinds de afgelopen dagen zo sterk voel.
Ik ben benieuwd wat deze mail bij je losmaakt (of juist vast ;-)).
Shine your light!
Liefs Renée
P.S. Loop jij steeds tegen de muren van jouw gevangenis op? En wil je verandering, maar weet je niet hoe? Boek dan hier een gratis inzichtsessie. Dan bespreken we samen wat de eerstevolgende stap is in jouw persoonlijke/spirituele ontwikkeling en of een NieuwetijdsVrouw-traject je daarbij kan helpen.