Ik heb me het grootste gedeelte van mijn leven onzichtbaar gevoeld. Als kind al, leerde ik in de praktijk dat kinderen die vragen, juist niet worden overgeslagen. En dat kinderen die stil zijn, niet worden gezien.
Maar ik was een kat-uit-de-boom-kijker. Introvert. Bedachtzaam. En kennelijk onpeilbaar voor de mensen om me heen. Ik zag soms op hun gezichten dat ze niet wisten wat ze met me aan moesten.
En ik maar schreeuwen, van binnen dan. Zie je dan niet dat ik je aandacht mis? Vraag het me dan. Vraag me alles, ik vertel je over mijn diepste gedachten en gevoelens.
Maar de aandacht kwam niet. Soms een oppervlakkige vraag of opmerking. Teleurstellend. En ik kroop nog verder in mijn schulp.
Het was jaren later, toen ik in een talenten-coachingstraject dat ik volgde, de volgende vraag kreeg.
Wat is je diepste wens?
Zichtbaar zijn, zei ik.
Daarna de vraag: wat is je diepste angst?
Zichtbaar zijn, stamelde ik tot mijn eigen verbazing.
MIJN DIEPSTE WENS
WAS MIJN DIEPSTE ANGST
En binnen een seconde vielen zo veel puzzelstukjes op hun plek.
Ik was doodsbenauwd om te laten zien wie ik werkelijk was. Bang om me kwetsbaar op te stellen. De angst voor het ondraaglijke gevoel van niet geaccepteerd worden, was ineens glashelder.
Hoe kon ik nu gehoord en gezien worden, als dat mijn grootste angst was?
Zou ik dan mezelf onzichtbaar hebben gemaakt al die tijd?
Ineens zag ik hoe deze angst, mijn hele leven had beïnvloed.
Dat niemand naar me toe zou komen om me te laten weten dat ik gezien werd, dat had ik na al die jaren wel begrepen. Maar ik wist vanaf dat moment, het is aan mij, om mezelf te laten zien.
Door te zijn wie ik ben. Me niet langer te verstoppen. Of aan te passen. Erop te vertrouwen dat ik goed genoeg ben. Of een ander het nu ziet of niet. De angst onder ogen zien, en het erop wagen. De enige mogelijkheid om te breken met de onzichtbaarheid.
En jij? Hoe zichtbaar durf jij te zijn?
Liefs,
Renée ~ NieuwetijdsVrouw