Hysterisch gillende mensen, die haast over elkaar duikelen om zo snel mogelijk weg te komen. De doodsangst van de concertbezoekers is voelbaar door de beelden heen. Ouders die niet weten waar hun kind is, of het nog in leven is.
Ik krijg er een grote knoop van in mijn maag die zich uitbreidt door mijn hele lichaam. Ik voel hun wanhoop, hun angst, en het collectieve gevoel van afschrikking van wat zich voltrok in Manchester bij het concert van Ariana Grande.
Tot ik me weer besef dat ik op een stoel zit, mijn hand op de muis en mijn ogen gericht op een beeldscherm. En ik stel mezelf de vraag ‘wat betekent dit voor mij?’. Want wat er is gebeurd, is het verhaal van de slachtoffers. Hoe ik ermee omga, dat is mijn verhaal. Welke invloed heb ik op deze situatie? Waar raakt dit mij? Waar voel ik mijn angst? Waar ben ik echt bang voor?
Wat ik tegen kom, is mijn angst voor fysieke pijn, de angst om de mensen te verliezen van wie ik het meeste houdt, en de angst om beperkt te worden in mijn vrijheid. En dat gevoel van vrijheid, is juist waarop de daders het gemunt hebben.
Het doel van aanslagen zoals deze, is nooit het doden van een twintigtal mensen. Maar het zaaien van angst en paniek, van verdeeldheid, om mensen in hun macht te krijgen.
Om daar niet in mee te gaan, is het belangrijk om juist nu de verbinding op te zoeken. Welke mensen heb je het liefst om je heen? Wat zijn de dingen waar jij blij van wordt? Waar ben je dankbaar voor in je leven?
Blijf niet hangen in de verhalen van anderen, maar onderzoek je eigen verhaal. En vooral: ga leuke dingen doen dit weekend, zoek familie of vrienden op, heb het leuk, wees dankbaar en vier het leven. Dat is het beste wat je nu kunt doen. ?