Ben jij ook zo iemand die nooit klaagt? Wiens pijn nooit wordt opgemerkt? Die alles in haar eentje draagt?

Ik durfde vroeger nooit iets te zeggen als iets me niet lekker zat, of als ik iets nodig had. Ik zat eens op een verjaardag bij mensen die ik niet goed kende. En toen de gastvrouw mij vroeg of ik nog iets wilde drinken, zei ik ‘nee’. Terwijl ik eigenlijk ontzettende dorst had.

Ik probeerde de schijn op te houden dat het prima met me ging. Terwijl ik me beschaamd voelde, omdat de vraag van de gastvrouw mij dwong om mijn (veilige maar ongemakkelijke) stil zijn te verbreken. Maar ik stelde me ook bescheiden op, omdat ik de haar niet tot last wilde zijn. Ze liep al de hele tijd heen en weer met hapjes en drankjes. Moest ze nu ook nog voor mij zorgen?

Mijn vriend grapte dat ik het water uit de lucht haalde. En ik voelde mijn wangen langzaam rood kleuren. Daarna ging het gesprek weer verder en vluchtte ik weer in mijn stilte. Hopend dat we snel naar huis zouden gaan. Afwachtend tot mijn vriend het initiatief zou nemen.

Misschien is dit een extreem voorbeeld. Maar hoe vaak laten we onszelf verdwijnen naar de achtergrond? Maken we onszelf onzichtbaar? Onbelangrijk? En voelen we daarna verdriet omdat we niet gezien werden? Niet gehoord werden? Niemand interesse in ons toonde? Hoe vaak antwoord je ‘goed’, wanneer iemand je vraag hoe het met je gaat? Terwijl je eigenlijk niet zo lekker in je vel zit? Hoe vaak tover je een glimlach op je gezicht, wanneer je onweer voelt?

Vertellen hoe het écht met je gaat. Of zeggen wat je nodig hebt. Ik kon het niet. Van binnen blokkeerde er altijd iets. Het voelde alsof ik me dan compleet bloot zou moeten geven. En die kwetsbaarheid kon ik niet verdragen. Nu, zo’n zeventien jaar na die verjaardag, weet ik wel beter.

Het is niet egoïstisch om goed voor jezelf te zorgen. Je bent mensen niet tot last. Sterker nog, mensen vinden het van nature fijn om anderen te helpen. Wat jij doet of zegt is niet het gesprek van de dag. Anderen zijn, net als jij, vooral met zichzelf bezig. Maar weten is één, toepassen en zelf ervaren is nog heel wat anders. Ik had het nodig om veel te leren over mezelf. Om angsten onder ogen gezien. Om oud verdriet los te laten. En om oordelen over mezelf om te denken. Zo ik ben steeds meer mijn eigen waarde gaan inzien.

Nee, ik durf nog steeds niet altijd uit mezelf aan te geven wat ik graag zou willen. Misschien zal me dat nooit 100% van de tijd lukken. Maar als ik zie waar ik vandaan kom, en hoe ik er nu mee omga, dan ben ik blij dat ik werk heb gemaakt van mijn persoonlijke ontwikkeling.

Ben jij ook zo iemand die nooit klaagt? Wiens pijn nooit wordt opgemerkt? Die alles in haar eentje draagt? En voel je je daar eigenlijk verdrietig over? Stuur me dan mailtje (info@nieuwetijdsvrouw.nl) of vul hier het contactformulier in. Ik help je graag om te ontdekken wat jij kunt doen om de vrouw te worden die goed voor zichzelf durft te zorgen.