Ik zat na te denken over mijn ‘waarom’. Waarom ben ik begonnen met NieuwetijdsVrouw? Ik schreef op, dat ik mensen wil terugbrengen bij hun innerlijk weten. Ze helpen om in hun kracht te gaan staan, hun autonomie, hun authenticiteit, hun kwetsbaarheid. Uit de oordelen te komen. Te helpen om verdriet en pijn los te laten. Om sterker te worden. Meer zelfvertrouwen te voelen. Uit liefde leven in plaats van angst. Uit het hoofd en in het hart.
En zoals altijd, kwam weer dat diepe verlangen boven om van de wereld een mooiere plek te maken. Om de maatschappij liefdevoller te maken. En toen zag ik het… Achter dit verlangen zit nog pijn. Achter dit verlangen zit een oordeel. Dat de wereld niet goed is zoals die is. Dat er zo min mogelijk pijn en verdriet in de wereld mogen zijn.
Maar wat als ik de wereld zou kunnen nemen zoals die is? Met alle pijn, verdriet, negativiteit, strijd en oordelen? En dat zonder onverschillig te zijn? Kan ik voor mezelf de keuzes maken die bij mij passen, zonder me verantwoordelijk te voelen voor de keuzes van anderen? Of me daar zorgen over te maken?
Kan ik hen de vrijheid geven om hun eigen keuzes te maken, ook al zie ik dat ze zichzelf daarmee klem zetten? Kan ik me neerleggen bij de lessen die ze te leren hebben, ook als ik het antwoord al zie? Kan ik hen in hun kracht zien en erop vertrouwen dat ze de lessen leren die ze nodig hebben, dat hun pad voor hen het juiste pad is?
Mag ik mezelf toestemming geven om met NieuwetijdsVrouw diensten aan te bieden die ik zelf super cool vind? Zonder dat ik daarmee de wereld hoef te verbeteren? Maar gewoon omdat ik het anderen gun dat zij ook hun leven ook invullen zoals ze dat zelf het liefste zouden willen? Vanuit hun innerlijk weten? Vanuit vertrouwen dat alles goed is wat ze doen?
Vroeger probeerde ik de wereld te verbeteren door mensen bewust te maken van alle misstanden in de wereld. Dat werkte niet. Toen probeerde ik mensen bewust te maken dat liefde de oplossing is voor een mooiere wereld. En nu zie ik in dat ik gewoon dezelfde strijd doorzette, maar op een andere manier.
Vanaf nu, accepteer ik dat ik de wereld niet hoef te veranderen. Ik laat je de keuze om het op jouw eigen manier te doen, in je eigen tempo. Ik hoef niet de duwen, ook niet te trekken. Ik kan alleen maar zijn wie ík ben. Doen wat goed voelt voor mij. En de mensen die van mij willen leren, die een stukje met me op willen lopen zijn van harte welkom.
Draag jij ook de wereld op je schouders? En wil je voelen hoe het is om dat gewicht van je schouders af te lichten? Stuur me dan een mailtje (info@nieuwetijdsvrouw.nl) of vul hier het contactformulier in. Ik help je graag om te ontdekken hoe je dat doet en wat daarvoor nodig is.
