Soms heb je ineens een flashback. Ik was twaalf jaar en ik zat in de brugklas. Een vriendinnetje van mij had een traumatische ervaring gehad. De vorige avond, had ze mij, en nog een paar vriendinnen gebeld om het te vertellen. En nu zat ik met de andere meiden die gebeld waren aan tafel, bij onze mentor, in zijn klas, voor een gesprekje.
Hij vroeg ons hoe we het nare bericht hadden ontvangen. De een was vreselijk geschrokken en was in huilen uitgebarsten. De ander ongeveer hetzelfde. ‘Ik hoefde niet te huilen. ‘ zei ik. En voordat ik verder kon vertellen, snerpte mijn mentor ‘Nee, jij hebt zeker een hart van steen!?’.
Even zat ik perplex, als versteend op mijn stoel. Het was alsof hij met een scherpe klauw mijn hart vanbinnen open reed. Ik voelde tranen opwellen, maar ik probeerde ze weg te slikken. Ik weet niet meer wat ik er daarna nog uitgestameld heb, maar veel zal het niet geweest zijn.
Hoe kon ik als twaalfjarige de ernst van de situatie inschatten? De impact die een traumatische gebeurtenis heeft op de rest van iemands leven? En hoe kon een leraar, een mentor, de persoon die voor mij een veilige basis moest zijn op een nieuwe school, zich zo laten gaan tegen een kind dat nog zoveel te leren had over het leven?
Ik kan wel iets bedenken. Hij was zelf vader van drie dochters. Hij had ‘iets’ met mijn vriendin wat hij met mijn klasgenoten niet had. Hij kon mij niet peilen, en dat leek hem al sinds mijn eerste schooldag onzeker te maken in zijn omgang met mij. Maar wat nou echt de trigger was? Ik denk dat ik er nooit achter kom.
Wat had ik hem graag uitgelegd hoe erg ik het vond voor mijn vriendin. Hoe ik er voor haar wilde zijn, maar niet wist hoe. Dat hij het verkeerd zag. Dat hij degene was die zich werkelijk bikkelhard opstelde. Hoe ik wilde dat hij mij écht zag, of minstens moeite deed om me echt te leren kennen. Zodat hij ook mij zou kunnen helpen, en een echte leraar voor me kon zijn. Maar ik kon het niet, alles in mij blokkeerde. Ik hield me in, maakte me klein en onzichtbaar en knikte verder braaf ja en amen op alles wat hij zei.
Lieve mentor, ik vergeef je dat je reageerde vanuit je emotie. Ik vergeef je, dat je nooit je verontschuldiging hebt aangeboden. Dat je mij niet kon zien en ontvangen zoals ik was. En dat je niet op mijn niveau met me kon communiceren. Dankjewel dat je me hebt geleerd dat ik niet moet afwachten tot ik goedkeuring krijg van anderen om mezelf goed te vinden zoals ik ben. Zeker van mensen die onzeker van mij worden, maar daar geen (zelf)onderzoek naar willen doen.
Lieve twaalfjarige Renée, ik vergeef je, dat je niet opgewassen was tegen zo’n bonk mannelijke energie. Ik vergeef je, dat je nog niet sterk genoeg was om voor jezelf op te komen. Dat je niet kon uiten wat je voelde. Ik vergeef je dat je dacht dat je behoeften door anderen vervuld moesten worden. Dat je nog niet begreep, dat mensen allemaal met hun eigen emoties, verwachtingen, overtuigingen en beperkingen te dealen hebben. En dat dat niets met jou te maken heeft. En geloof me, het komt helemaal goed met jou mop! 
Soms heb je ineens een flashback. Naar een situatie die bewust of onbewust veel met je gedaan heeft. Je kunt dan twee dingen doen. Óf je blijft erin hangen en windt je weer net zo op als toen. Óf je kijkt naar de boodschap achter deze herinnering, zodat je jezelf op dat punt kunt helen.
Heb jij ook wel eens zo’n flashback? En wat doe je daarmee?