“Oké meiden, jullie leveren allemaal iets van jezelf in. Dat doen we in deze zak.” Schoenen, armbandjes en haarspeldjes verdwijnen in een katoenen tas. Ik sta aarzelend mijn fietssleutel af. “Nu pakken we een voor een iets uit de zak, en mag je een opdrachtje verzinnen voor het meisje van wie het voorwerp is. En als ze de opdracht goed heeft gedaan, dan krijgt ze het terug!”
We zitten met zeven meiden (want mijn vriendinnetje is net zeven jaar geworden) en een moeder in het gras. Ik heb een taartje en limonade in mijn buik. Nu is het tijd voor spelletjes. Eigenlijk houd ik niet zo van spelletjes. Die bieden veel te veel kansen op falen, of mezelf voor gek zetten.
Als ik een opdrachtje mag verzinnen, doe ik dan ook mijn perfectionistischte uiterste best om iets origineels te bedenken. Kennelijk duurt mijn innerlijke strijd, de moeder te lang. “Zeg maar gewoon iets, alles is goed.” Oké, oké, eh… “Dit meisje moet… oprotten!” flap ik eruit.
Maar nog voordat ik ‘grapje’ kan roepen, krijg ik me toch een sneer. “Je kunt zelf oprotten als je niet normaal kunt doen!!” brult moeders boos. Mijn beurt is voorbij. Ze verzint zelf een opdrachtje. Tien rondjes draaien om een paal. Heel suf.
Van binnen ga ik een beetje dood. Ik probeer niets te laten merken, maar ik voel mijn tranen branden. Ik heb het fout gedaan. Ik voel me voor schut staan. En de moeder heeft nu vast en zeker een hekel aan mij. Een grapje maken om tijd te rekken is kennelijk not done.
Onbewust gaan in mijn reptielenbrein (dat puur gericht is op overleven) alle alarmbellen af. Buitensluit-alert, grote bedreiging! Kans om om verstoten te worden uit de groep: hoog, kans om in je eentje te overleven: klein. Nieuwe regel: jezelf onbeschaamd uiten zonder nagedacht te hebben over de consequenties, dat doen we niet meer. Je houdt voortaan gewoon je mond!
Zo maken we als kind talloze regels voor onszelf. We passen ons aan om erbij te horen, lief gevonden te worden. En al die regels vormen samen onze reactiepatronen. Patronen die ons, naarmate we ouder worden, flink in de weg kunnen zitten. Situaties waar we nu mee in de knoop zitten, raken in werkelijkheid vaak een angst van vroeger. Dat hebben we meestal niet eens in de gaten.
Maar als je je ervan bewust wordt wat er werkelijk gebeurt, steeds als je innerlijke alarmbellen afgaan, dan kun je je patronen doorbreken! Dus bedenk eens: welke nare ervaring uit je kindertijd staat je nog steeds helder voor de geest? Welke regel heb je toen voor jezelf gemaakt? En hoe wil je voortaan anders reageren?
Ben jij er klaar mee om steeds in je oude patronen te vervallen? En wil je ontdekken hoe je leven eruit zou zien als je de cirkel doorbreekt? Boek dan een gratis inzichtsessie. (Klik hier.) Daarin bespreken we in ca 30 min. wat daarvoor nodig is en hoe ik je daarbij kan helpen.
Liefs,
Renée ~ NieuwetijdsVrouw