Het misschien wel een van de meest oppervlakkige vragen die we hebben. En tegelijk een die je als een bliksemschicht kan raken.
Heel af en toe, kom je eens iemand tegen die onverwacht zo’n bliksemschicht op je afvuurt. Het overkwam me drie weken geleden.
“Hoe gaat het met je? Ik vind je een beetje stil vandaag. Is er iets aan de hand?” Ik wil het liefst een oprecht antwoord geven. Maar de setting is niet geschikt voor de tijd die ik nodig heb om bij mezelf na te gaan hoe het werkelijk met me gaat.
In plaats daarvan hoor ik mezelf al stamelend hardop naar redenen zoeken terwijl er stiekem meer vocht in mijn ogen opwelt dan er logischerwijs zou moeten. Het gevoel van ongemak is hoogstwaarschijnlijk aan mijn lichaamstaal af te lezen.
“Ja, ach, een beetje moe. Ik heb mijn slaap zo hard nodig. Het zal de omschakeling naar de herfst wel zijn(?), mijn dochter is wat vaak boos de laatste tijd. Maar het gaat wel hoor.” En zo eindigt een vraag die me van mijn stuk brengt, toch in een soort beleefdheidsgesprek.
Op de fiets naar huis vraag ik het mezelf af. Hoe gaat het eigenlijk met me? Maar ook, waarom werd ik nou zo geraakt?
En ik besef me dat ik als kind zo vaak verlangde dat iemand die vraag aan mij zou stellen. Niet uit beleefdheid, maar uit interesse. Dat ik dan mijn verhaal kwijt kon. En dat diegene mij dan troost zou bieden.
Een oud pijnpunt, dat kennelijk nog wat aandacht nodig heeft. Een uitnodiging om een oude wond verder te helen. Wat ik dan ook met al mijn aandacht en compassie doe. Dankjewel bliksemschicht-schieter, ik voel me nu veel beter.
Hoe gaat het met jou?
Wil je daar eens over praten in een setting die wel alle ruimte biedt om dieper op jouw verhaal in te gaan?
Boek dan hier een gratis inzichtsessie. Dan kijken we samen waar jij nog heling nodig hebt. En of een NieuwetijdsVrouw-traject jou daarbij kan helpen.