“Iemand zei tegen me dat ik hooggevoelig ben. Ik herken me wel in veel van de kenmerken van hooggevoeligheid. Alleen voel ik juist niet zo veel. Ik heb eigenlijk geen last van emoties. Dus ik twijfel of ik wel echt in dat plaatje pas.” vertelde een dame mij. Het was net alsof ik mezelf hoorde praten, een paar jaar geleden.
Op zich had ik het goed voor elkaar. Een leuke partner, net moeder geworden, een baan waarin ik me nog kon ontwikkelen. Maar toch voelde ik me niet helemaal gelukkig. Het was alsof ik een deel van mezelf miste. En dat idee bleef maar zeuren in mijn hoofd.
Ook ik vond in mijn zoektocht veel herkenning in omschrijvingen van hoogsensitiviteit en nieuwetijdskinderen. Maar ik voelde niet veel. Mijn emotionele belevingswereld was ongeveer zo vlak als het Hollandse polderlandschap. Dus dat kon toch niet over mij gaan?
Toen ik herinnerde ik me ineens, dat ik halverwege mijn tienerjaren een belangrijke beslissing heb genomen. Ik vertelde mezelf dat ik sterk moest zijn. Dat ik me niet meer door mijn gevoelens onderuit zou laten halen. En ik deed precies wat de mensen in mijn omgeving ook deden. Ik ben mijn emoties gaan negeren, zo hard als ik kon.
Want ik had geleerd dat gevoelens er niet bij hoorden. Mijn teruggetrokken houding en lege blik in die tijd, werden bestempeld als ‘ongeïnteresseerd zijn’. Zonder dat mij ook maar gevraagd werd hoe het werkelijk zat.
Waar ik nonverbaal mijn gevoelens probeerde te tonen, en van binnen schreeuwde om verbinding, werd ik niet eens gezien, en zelfs gekwetst. Ik werd bang om te laten zien wat er in mij omging, en gevoelens waren dus niet handig.
Maar tijdens mijn zoektocht naar wie ik was en wat ik wilde, leerde ik weer te voelen. En zo kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel veel voelde, meer dan ik kon verwerken, maar dat ik het zelf niet eens in de gaten had.
Als mijn hoofd duizelde na een dag vol gesprekken, dan dacht ik dat ik gewoon hard gewerkt had. Als ik ‘s avonds kortaf was tegen mijn partner, dan vond ik dat het aan hem lag. Dat mijn bui mee veranderde met het humeur van de mensen om me heen, vond ik zo normaal dat het me amper nog opviel.
Ik was wél hooggevoelig, maar ik had mezelf aangeleerd om die gevoeligheid te onderdrukken, bagatelliseren en te negeren. En daar was ik zo goed in, dat ik er zelf in geloofde dat ik er geen last van had.
En daarom voelde ik me zo vlak. Negatieve emoties waren niet heftig, maar intussen wist ik ook niet meer waar ik nou blij van werd.
Inmiddels ben ik me weer bewust van mijn gevoelens, kan ik (ook negatieve) emoties goed verwerken en heb ik geen ‘gat’ meer in mijn leven.
Dus juist als je niet veel voelt, kan het je zoveel opleveren om je in je gevoeligheid te verdiepen. Om weer te leren voelen. En om met die gevoelens om te leren gaan, om ze op een goede manier te verwerken. Zodat je leven weer kleur krijgt en je eindelijk ontdekt wie je werkelijk bent.
Liefs,
Renée ~ NieuwetijdsVrouw
P.P.S. Wil jij weer leren voelen, en wil je weten hoe je dat aan moet pakken? Boek dan een gratis inzichtsessie. (Klik hier.) Daarin bespreken we in ca 30 min. wat je wilt of wat je mist in je leven, wat daarvoor nodig is en of ik je daarbij kan helpen.