Iets houdt mij tegen om mezelf te zijn. Ik slik woorden in, maak keuzes waar mijn hart niet 100 procent ja tegen zegt en ik pas me nog (te) vaak aan. Herkenbaar?
Vervelend natuurlijk, want dat betekent dat je niet voluit leeft. Er zit potentie in je, die er nu niet uit komt. Je hebt zoveel moois te geven, maar je houdt je in.
Je zou in eerste instantie denken dat je iets moet veranderen aan hoe je zelf omgaat met de buitenwereld. Dat je je minder aan moet leren trekken van anderen bijvoorbeeld. Of dat je assertiever moet worden.
Maar wie is het, die jou vertelt dat je beter je mond kunt houden? Wie is het, die jou zegt dat de ander wel gelijk zal hebben? Wie zegt dat je verstandig moet zijn?
Juist, dat ben je zelf. Je keurt jezelf continu af. Houd het maar eens een poosje bij op een dag. Je schrikt ervan hoe vaak je negatief tegen jezelf praat. ‘Nee. Niet doen. Kijk uit. Stel je niet aan. Dat moet beter. Stommert. Schiet op. Je bent te dik. Je kan het niet.’
Als ‘je echte zelf’ al zoveel commentaar krijgt van je innerlijke stem, dan is het verrekt moeilijk om jezelf te durven zijn naar de buitenwereld.
Dus begin eens met het stoppen met luisteren naar die innerlijke Statler en Waldorf (die grijze mannetjes die op het balkon zitten bij de Muppets), die overal kritiek op hebben. En zeg tegen jezelf ‘Ik ben oké, in alles wat ik wel kan en alles wat ik niet kan.’.
Als je jezelf mag zijn van jezelf, dan heeft de hele buitenwereld ineens geen invloed meer op je.
Liefs,
Renée
P.S. Wees meer als Miss Piggy. Zij erkent haar talenten. Ze vindt zichzelf mooi zoals ze is. En ze laat zich door niemand tegenhouden!