Kneus of kanjer?

Ik maak niet makkelijk nieuwe vrienden. Small talk om contact te maken, ik ben er niet goed in. Ik laat stiltes vallen. Ik weet niet wat ik moet vragen. Ik weet niet wat ik moet vertellen over mezelf. Ik struikel over mijn woorden. Ik praat monotoon. En daar word ik vaak mee geconfronteerd. Op verjaardagen, als ik een kennis tegenkom in de supermarkt, op bezoek bij mijn schoonouders. Ik voel me altijd een kneus in het socializen. Het is niet dat ik niet wil socializen. Ik ben ook niet verlegen. Ik ben gewoon een stuntel op dat gebied.

Waar ik wel goed in ben is hechte vriendschappen sluiten met mensen die daarvoor open staan. Mensen met wie ik veel gemeen heb. Ik houd ervan om mijn ideeën over het leven te delen, te filosoferen, samen te sparren over strategieën over hoe we omgaan met situaties die we tegenkomen in het leven. Voor de mensen die mij in vertrouwen nemen, heb ik altijd een luisterend oor. Vertel me je probleem, en je krijgt er begrip, troost en een andere kijk op de situatie voor terug. Dat gaat me wel gemakkelijk af.

Er is de Renée die ik van nature ben, die ik moeiteloos kan zijn. En er is de Renée die probeert te zijn wie ze niet kan zijn, die zich aanpast en zich richt op het verbeteren van wat niet goed gaat. En dat kost me heel veel energie. Nu zie ik dat socializen een talent is dat je hebt, of niet hebt. En dat het aangaan van hechte vriendschappen óók een talent is. En dat beide helemaal oké zijn. Hoewel ik nog steeds jaloers ben op mensen die gemakkelijk nieuwe contacten leggen, heb ik me er bij neergelegd dat dat iets is wat mij niet ligt. Ik hoef me niet minderwaardig te voelen. Ik heb gewoon andere kwaliteiten.

En dat weten geeft me rust en zelfrespect. Maar ook respect voor anderen. In plaats van me te storen aan ‘oppervlakkige kletskousen’, zie ik nu mensen met een talent voor contact maken. In plaats van me te ergeren aan mensen die confrontaties uit de weg gaan, zie ik dat zij juist voor harmonie zorgen. En waar de één direct risico’s ziet, ziet een ander juist mogelijkheden. Zo vullen we elkaar juist supergoed aan.

Iedereen heeft zijn eigen talenten, en zwaktes. Je kunt nu eenmaal niet overal in uitblinken. Daarom accepteer ik nu steeds meer wie ik niet kan zijn, en benut ik nog beter de kwaliteiten die me van nature goed afgaan. Dat gaat nog lang niet vanzelf. Want ik voel me nog steeds ongemakkelijk als de buren in de voortuin zitten wanneer ik thuiskom, en ik er alleen een ‘hoi’ uitgeperst krijg. Dan voel ik gelijk de angst dat ze me ongeïnteresseerd vinden. Maar ik blijf omdenken, totdat ik echt van mezelf kan zeggen: ik ben goed zoals ik ben!