Ik leef eigenlijk om mezelf heen. Ik kijk altijd eerst naar de ander, wat de ander nodig heeft of wat de ander zegt. Eerlijk gezegd sta ik zelf altijd op de tweede of de laatste plaats.
Ik weet gewoon wat iemand nodig heeft, of wat diegene zou kunnen helpen als ‘ie niet lekker in zijn vel zit. Als er moeilijkheden zijn ergens, dan ben ik meestal een van de de eersten die ze even een berichtje sturen.
Dat is ook eigenlijk niet verwonderlijk, want op de een of andere manier, misschien niet bewust, weten ze dat ik er dan wel voor zorg dat het goed gaat komen. Dat ze weer wat verder kunnen.
Zo is het altijd gegaan, vertelt Annelies me. Totdat ze ineens merkt dat heel veel mensen als zij een keer iets nodig heeft, dat niet voor haar doen. Dat vindt ze heel vreemd. Ze ging er vanuit dat andere mensen net zo zijn als zij.
Maar dat is niet zo. Anderen aanvoelen is een van de talenten van hooggevoeligen. De meeste mensen voelen helemaal niet aan wat jij nodig hebt. Laat staan dat ze het aan je geven, zelfs als je ze hints geeft.
Dat kan je een ontzettend gevoel van eenzaamheid geven. Want jij voelt iedereen aan, maar wie is er voor jou als je dat nodig hebt? En dan komt het slachtoffergevoel. Het is oneerlijk. Zij houden geen rekening met me. Zij zijn er niet voor me.
Wat we ons vaak niet beseffen is dat we zelf een groot aandeel hebben in de situatie. Omdat we zoveel ‘weten’ en aanvoelen, nemen we ook de verantwoordelijkheid op ons. We zijn de redder, wij lossen het wel op, wij weten wat er nodig is.
Hiermee neem je de verantwoordelijkheid van de ander over. En de meeste mensen vinden dat wel best. Heerlijk toch, als je maar hoeft te piepen en iemand komt je redden?
Ze raken eraan gewend dat jij de gever bent, en zij de ontvanger. Door zelf steeds de verantwoordelijkheid (aan) te nemen, houd je het patroon in stand.
Annelies zegt: “Ik geef altijd meer dan 100%. Het gekke is dat ik me dat eigenlijk nooit gerealiseerd hebt, omdat het zo gewoon voor me is.” En dat is wat het zo lastig maakt. We zijn niet anders gewend. Het begint dan ook met je te beseffen dat je het beste van jezelf weggeeft.
Dat merk je wanneer je voelt dat je geleefd wordt. Dat je geen tijd overhoudt voor jezelf. Wanneer je het weekend nodig hebt om op te laden, maar dat eigenlijk te kort is. Als je piekert over (of voor) anderen.
En ook als je meer geeft dan terugkrijgt. Als je jaloers bent op mensen die wel voor zichzelf kiezen. Of dat je eigenlijk helemaal niet blij of zelfs moe wordt van er alsmaar te zijn voor anderen.
Waaraan merk jij dat je jezelf wegcijfert?
P.S. Ben jij er klaar mee om een pleaser te zijn? Klik hier om een persoonlijke inzichtsessie aan te vragen. In een gesprek van 30-45 minuten maken we een heldere visie van hoe je kunt stoppen met pleasen, we ontdekken hoe je onbewust wordt tegengehouden, en of een traject bij NieuwetijdsVrouw jou helpt in je ontwikkeling.