Ze is 16 jaar. En ze is boos. Boos, down, sjaggo, terneergeslagen en een beetje moedeloos. Niets kan haar schelen en alles irriteert haar. Ze wil dat mensen haar met rust laten. Ze wil zelf bepalen en zich niet steeds hoeven verantwoorden.
Mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig, zegt ze. Het kan ze niks schelen wat ik ergens van vind. Ze proberen het niet te begrijpen, want ze denken al te weten hoe het zit, waarom ik zo doe. Ik ben ‘ongeïnteresseerd’, of ik ‘stel me aan’. Ik wil niet gezellig doen als ik me zo rot voel. En zeker niet met mensen die mij niet echt zien, en daar ook niet eens moeite voor doen.
Volgens mij zit er achter al die boosheid ook een hoop verdriet, zeg ik.
Verdriet, ja er zit verdriet achter. Maar dat laat ik hun toch niet zien? Dan willen ze straks ineens ‘praten’ of moet ik met iemand anders ‘praten’. Dat wil ik helemaal niet.
Als ik ga praten over mijn verdriet, dan gaan ze zich alleen nog maar meer met mij bemoeien. Ik wil niet ‘gered’ worden, zodat zij weer een goed gevoel over zichzelf hebben.
Wat wil je dan?
Dat mensen me gewoon eens vragen hoe het met me gaat.
Dus toch praten?
Nee, alleen vanuit oprechte interesse. Niet omdat ze me willen veranderen. Ik wil gewoon eens kunnen zeggen wat ik echt denk. Zonder dat ik daar meteen een weerwoord op krijg.
Ik wil gewoon horen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, dat ik leuk genoeg ben, slim genoeg ben, mooi genoeg.
En als je dat nu eens zou uitspreken, als je erom vraagt?
Dat kan ik niet. Dat durf ik niet. En bovendien, dan is het toch niet meer oprecht? Ik weet dat ze zien dat ik niet lekker in mijn vel zit, maar niemand doet wat. Dus ik blijf gewoon hier zitten mokken, zielig zitten zijn.
Volgens mij geef je wel om jezelf.
Ja, dat doe ik wel. Ik vind dat ik beter verdien. Ik verdien aandacht. Ik verdien een leuk leven.
Denk je dat je dat krijgt op de manier waarop je nu met je leven omgaat?
… Nee. Ik heb het nu niet, dus als ik blijf mokken dan zal ik het ook wel niet krijgen. Dus ik moet zélf veranderen? Ik moet er zelf uitkomen. Ik moet het… écht alleen doen?
Even is het stil.
Maar dan is het net of het niet erg is dat ze me zo behandelen. Dan zien ze niet wat ze me aandoen en dan is het net of ik ze toestemming geef.
Is het niet belangrijker dat jij blij en gelukkig bent, dan dat je hen een lesje leert?
Ja, dat is wel zo. Mijn houding heeft tot nu toe niks geholpen, dus op deze manier leren ze het ook niet.
Wat zou je kunnen doen om je weer een beetje blij en gelukkig te voelen?
Ja, daar wil ik wel over nadenken!
Samen bedenken we manieren waarop ze de boze 16-jarige in zichzelf kan geven wat zij nodig heeft. Ze leert in gesprek te gaan met pijnstukken die ze al die jaren met zich mee draagt.
Pijnstukken, die onbewust nog een grote stempel op haar leven drukken in de vorm van irritatie, boosheid en negatieve gedachten. Die steken regelmatig de kop op, terwijl er geen directe aanleiding voor is.
Deze pijnstukken zijn, zoals bij de meeste mensen, ontstaan in haar jeugd. Over sommige dingen groei je heen. Maar dat geldt niet voor onverwerkte pijn. Die zet je vast in je systeem, en maak je daarmee onderdeel van wie je bent. Waardoor je het steeds opnieuw ervaart.
Vaak benaderen we pijnstukken vanuit afkeuring. Begrijpelijk, want we willen geen pijn. We willen niet boos zijn, we willen geen negatieve gedachten. Maar paradoxaal genoeg creëren we daarmee alleen maar meer pijn.
Door vanuit compassie naar de pijn te kijken, komt er echter ruimte voor een oplossing. De vastgezette energie komt weer in beweging. En ineens is er iets anders mogelijk.
Hèhè, dat lucht op, verzucht ze aan het eind van onze sessie.
Ja, dat doet het. ♥
Liefs,
Renée
P.S. Herken je jezelf hierin? En wil jij ook leren hoe je vanuit compassie oude, onverwerkte pijn kunt loslaten? Boek dan een gratis inzichtsessie. Daarin bespreken we in 45 min. waar je tegenaan loopt, wat ervoor nodig is om dat los te kunnen laten en of ik je daarbij kan helpen. Klik hier om een afspraak te plannen.