“Stop dan met pleasen. En begin te luisteren naar je hart.” dat schreef ik in mijn vorige blog. (Niet gelezen? Hier vind je ‘m.) Behalve veel reacties van vrouwen die zichzelf hierin herkennen, kreeg ik ook een paar keer de vraag: “Ik wil graag naar mijn hart luisteren, maar ik weet niet hóe. Heb je misschien tips voor mij?”
En dat herken ik dan weer. Want ik heb heel lang rondgelopen met het gevoel dat ik uit mijn hoofd moest komen en in mijn hart. Ik zocht me een ongeluk naar het ‘hoe’. Maar het bleef een ongrijpbaar iets. Alsof ik, om naar mijn hart te kunnen luisteren, iets héél anders zou moeten doen dan ik gewend was. Het werd een doel op zich, in de vorm van een grote berg. En ik bleef maar naar de top staren, me afvragend hoe ik daar ooit zou kunnen komen.
Ik had altijd het idee dat ik daarvoor een soort openbaring moest krijgen. Zodat ik inééns zou weten wat mijn levensdoel was. Dan zou álles op zijn plek vallen. Dan zou ik gelukkig zijn. Dan zou ik van onderaan de berg, vanuit het niet weten, in één keer op de top staan. Alles zou in één klap helder voor me zijn, en ik zou mijn doel bereikt hebben. Totdat ik me realiseerde dat de weg naar de top niet bestaat uit één stap. Maar uit vele, kleine stapjes.
Luisteren naar je hart begint bij de kleine dingen. Kijk eens hoeveel beslissingen je maakt op een dag. Je kleedt je aan, je ontbijt, je gaat naar je werk. ‘s Avonds spreek je af met vrienden of familie, je gaat sporten, of je ploft op de bank voor de tv. Hoeveel van die dingen doe je min of meer op de automatische piloot?
Stel nou dat je jezelf steeds de vraag stelt “Waar heb ik zin in, wat voelt goed voor mij?”. Misschien kom je er dan achter dat je je gympen aan wilt, in plaats van je naaldhakken. Dat je eigenlijk wel een wandelingetje wilt maken, in plaats van je lunch weg te werken achter je bureau. En dat je eigenlijk een avondje voor jezelf zou willen, in plaats van af te spreken met iemand. Doe dan wat goed voor je voelt, kies voor jezelf.
En dat klinkt simpel, maar dat is het niet. Want vaak komen er allerlei excuses tussen. “Ik heb geen tijd. Dat kan ik toch niet? Wat zullen mijn collega’s denken? Dat hoort niet. Dan voel ik me schuldig tegenover die en die.” Et cetera. Maar als je deze kleine dingen al niet voor jezelf kunt doen, hoe kun je dan verwachten dat je bij de grote vragen wél je hart zult volgen?
Ja, doen wat goed voelt voor jóú, dat kan spannend zijn. Ja, mensen kunnen zich afgewezen voelen. Ja, soms is het hard werken. Geloof me, het is makkelijker om het niet te doen. Maar ik beloof je, dat als je elke dag even de tijd neemt om aan te voelen wat jij wilt, en je daarnaar handelt, je leven er over een jaar heel anders uitziet. En dat de top van de berg niet meer zo onbereikbaar lijkt.
Liefs,
Renée
P.S. Waarin ga jij de komende week je hart volgen?
P.P.S. In je eentje een berg beklimmen kan een hele uitdaging zijn. Soms is het fijn om een duwtje in de rug te krijgen. Als je voelt dat dat je kan helpen, boek dan een gratis inzichtsessie. (Klik hier.) Dan kijken we samen hoe jouw top eruit ziet, hoe je daar kunt komen en of ik je daarbij kan helpen.